Başka Cinayet

Şehir soğuk, şehir karanlık ve şehir ayrılığa gebe...

İçimdeki acı öyle büyüdü ki, yaydan çıkan ok gibi! Parçalandı önce,

sonra dağılıp saplandı vücudumun her yerine! Gözlerimde

fer kalmamış, cesede dönmüştüm. İşte şimdi gönlüm hüznün

bAŞKentiydi! Gözlerimin altındaki koyu siyahlık, vücuduma

vuran soğuk Karaca Ahmet Mezarlığı kadar! Varlığım, heyecanlarım,

kimliğim, her şeyim onda kaldı. Bana benden eser

kalmadı! O olmayınca kendime bakasım bile kalmadı! Ruhum

bedenimden tek celse de ayrıldı ve ben yoktum yokluğunda...

Kalamadım kendime...

.

Sizde de oluyor mu böyle? Birinden ayrılınca veya canınızı bir

şey yakınca? Kimseyi göremeyecek kadar yalnız hissettiniz mi

kendinizi? Gece ağır geliyor mu bedeninize? O saatler özlem iyice

arsızlaşıp içinizi yakıyor mu? Eliniz telefona defalarca gittiği halde

"aramamalıyım” diyerek O’ndan bekliyor musunuz? Mesela

Ölüm; hiç özlüyor musunuz böylesi sıtmalarınızda? Yok

yok olmuyor! Siz de tıpkı benim gibi, acı veren hiçbir şeyi kenara

bırakamıyorsunuz değil mi?

Sahi!

Siz de kalbinizle imtihan edildiniz mi?