İçimdeki Yolcu

İçimdeki Yolcu

ŞEBNEM AKARSU’NUN YAZILARI İLE KENDİSİNDEN ÖNCE TANIŞTIM. YAZILARINDAKİ IRMAK COŞKUSU VE AKICILIĞI SESİNDE, SAÇLARINDA, KALBİNİ ANLATAN ELLERİNDE DE VARDI. GEZMEK, GÖRMEK, DÜŞÜNMEK VE ANLATMAK O IRMAĞIN KENDİLİĞİNDEN AKIŞI, VAR OLUŞU GİBİYDİ ŞEBNEM İÇİN.

ÇETİN ALTAN, “İÇİNDEN KAHKAHA ATMAK, HAPŞIRMAK GİBİ YAZI YAZMAK GELİYORSA, DURMA YAZ. BİR PINARIN SULARININ DAĞDAN ÇIKIP BİR GÜN DENİZİ BULMASI GİBİ YOLUNU BULACAKTIR,” DEMİŞTİ. İÇİNDEN KAHKAHA ATMAK GİBİ YAZI YAZMAK GELEN İNSANLARI, YAŞADIKLARININ, DÜŞÜNDÜKLERİNİN KAYDINI UNUTMAMAK, UNUTULMAMAK İÇİN TUTANLARI, YAZININ RUHUNA, KENDİLİĞİNDENLİĞİNE TESLİM OLANLARI, “BİR KİTAP SAHİBİ OLMAYI ŞÖHRETE GİDEN YENİ YOL SAYANLAR”DAN AYIRMAK GEREK.

ŞEBNEM AKARSU KURUMSAL YAŞAMINA SON VERİP ÇIKTIĞI BİR YOLDA ZAMANIN SÜZGECİNDEN GEÇEN İÇ DÖKÜMLERİ VE KAYITLARI İLE KARŞINIZDA. BU KAYITLARIN SİZİN KALBİNİZE, YANİ DENİZE AKACAK YOLUNU AÇABİLMİŞ OLMAKTAN KULÜBÜMÜZ ADINA ÇOK MUTLUYUM. BELKİ DE VARLIĞIMIZIN NEDENİ BU: DENİZE GİDEN YOLLARI AÇMAK!

-İCLAL AYDIN

İçimdeki yolcu diyor ki: “Neye bakıyorsun? Neyi görüyorsun? Aslında olan ne?
Hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını söylüyorum.
“Olanı olduğu kadar, olduğu gibi görebilmen için hep yolda olman gerekir. Durma, devam et,” diyor.
Fısıldıyorum ben de ona, duyuyor beni biliyorum: “Her şeyi nasılsa öyle göster bana…”