Kara Melek - Antonio Tabucchi

Geçmiste olan seyler geri döner; israrla, dilenerek, imali sözlerle kapimizi çalarlar. Çogunlukla dudaklarinda bir gülümseyis vardir; oysa insan kanmamalidir, aldatici bir gülümseyistir o. Ve o arada biz hayatimizi yasariz, yazariz - bizi menzile dogru sürükleyen bu yanilsamada ikisi de ayni seydir zaten. 

 

Öyküleriyle okurlarini imgelerle yüklü yolculuklara sürükleyen Tabucchi, kalemini bu kez insan ruhunun kuytularina itilen ve günün birinde su ya da bu yolla açiga çikan karanlik yanlara yöneltir. Ilk olarak 1991’de yayimlanan Kara Melek öyküleri kötücüllügü, nefreti, zorbaligi, ihaneti, düs kirikligini, yalnizligi ve korkuyu düssel bir temellendirmeyle, siirsel bir dille görünür kilar. Öykülerin içinden süzülen “melekler”, yazarin deyisiyle tüm melekler gibi “zorlayici yaratiklardir”, onlarin tüyleri yumusacik degil, “kisaciktir, diken gibi batar”. Tek tip olmadiklari gibi, barindirdiklari anlamlar da hayatin kendisi gibi çok katmanlidir. Nasil ki Tabucchi’nin kurmaca dünyasinda simdi, geçmis ve gelecek, bu dünya ve “öte dünya” arasindaki sinirlar geçirgense “iyi” ve “kötü”nün de belirlenegelmis sinirlari kayganlasir, akiskanlasir... geriye sadece insan ve duygulari kalir.