Hayal Ağacım Erguvan

Bir Zeki Müren sesinde mesela, “Mesut Bahtiyar’dan şarkılar dinlediniz,” dediği zaman gözlerimiz
nemleniyor olabilir mi?
Veya Şenay, “Şu dünyadaki en mutlu kişi, mutluluk verendir,” diye süzülse kalbimize, içimizdeki küs
çocuk duyup da gelir mi dersiniz?
Özlediğimiz kokular sonra... Leylak, lavanta, naftalin, tütün kolonyası, az önce mangal ateşinden
alınmış bir fincan kahve, taze biçilmiş çimen, turşu suyu, tavada kızaran köfte, mis gibi Arap sabunu,
nane yaprağı, kıyılmış dereotu, eski bir kitabın sayfaları...
Ya da sayfaları sararmış bir mektup mesela, bir dizecik şiir, bir kenarı oyalı mendil, bir gözlük, bir
kalem, bir tespih, bir anı, geçmişe sizi sevgiyle sımsıkı, güvenle bağlayan...
İçinizdeki o çocuk, kaygılara boğulup duvarlara çarpa çarpa “Beni eve götür,” diye bağırdığı zaman
işte gideceğiniz güvenli yuva orası.
Bir nefesle dünyaya geldik, bir nefesle de gideceğiz. O iki nefes arasındaki süreyi kâbusa mı
çeviriyoruz, yoksa şölen gibi mi yaşıyoruz, aslında bizim elimizde.
Herkes yaşamasına yaşar, ölmesine ölür de kalpten kalbe akışmak her babayiğidin harcı değil.
Onu bir denesek mi?
Ne de olsa yol da burası, ev de burası.